Wat een reis!
Door: Patricia Klijn
Blijf op de hoogte en volg Patricia
18 Januari 2014 | Hong Kong, Hong Kong
Hallootjes lieve allemaal,
Vanuit Hong Kong komt het allerlaatste verslag! De afgelopen weken waren erg hectisch; veel gereisd, veel gezien, veel afgezien ook...
En nu staan we aan de een na laatste avond van ons avontuur. Niet te geloven wat we allemaal gezien en beleefd hebben. En dat binnen nu en een paar weken het gewone leven weer gaat beginnen. Ieuwww, daar heb ik nog helemaal geen zin in.
Maar eerst even een paar weken terug in de tijd. Myanmar, een land waar ik erg benieuwd naar was. Spannend ook weer om zo'n onbekend land te gaan bezoeken. Een land met zo'n geschiedenis en eigenlijk nog maar kort toegankelijk voor buitenlanders. Communistisch; wat zouden we daar nog van merken? Ik was dus erg nieuwsgierig.
Onze eerste avond in Yangon begon heel ontspannen; mooie koloniale gebouwen in de wijk van het guesthouse. Onze eerste vegetable fried rice op kleine krukjes tussen de Birmezen en de vrolijke lampjes.
De volgende ochtend wilden we de bus nemen naar Pyay, een stadje tussen Yangon en Bagan in. Met als einddoel Bagan, maar we wilden de reistijd van 13-14 uur halveren, dus met een tussenstop. Na het ontbijt kwamen we terug in de kamer, en wonderlijk genoeg hadden we onze rugzakken op de kamer gelaten, met alle waardevolle spullen er in. Altijd nemen we ze mee, maar nu dus niet. We hebben het er nog wel even over gehad; maar besloten dat we ze wel heel even konden laten liggen. Terug op de kamer zag ik direct dat er iemand aan mijn tas had gezeten, er lag namelijk een briefje naast, wat er voorheen in zat. Dus ik voelde meteen onrust. Er zal toch niks weg zijn? Bij het tellen van onze dollars (in Myanmar betaal je hotels e.d. In dollars en dat moeten splinternieuwe zijn), bleken er rond de 600-800 weg te zijn. Nee toch!!!
Ik naar de receptie waar een jonge jongen zat, met het idee dat hij de enige kon zijn geweest die het geld had gepakt, maar ja, je kunt niets bewijzen en ik voelde me zo stom dat we onze tassen hadden laten liggen. En ik zei dat er geld weg was. Hij keek me zo dom aan, met in mijn ogen een zeer triomfantelijke blik in zijn ogen, ik wist gewoon niet wat te doen. Een enorme scene trappen, politie erbij halen met wie weet wat voor gevolgen? Ik wist het niet. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn vertrokken zonder actie te hebben ondernomen. En naarmate de busrit vorderde, werd ik me toch kwaad en gefrustreerd! Dat iemand al dat geld had gestolen deed er op een bepaald moment bijna niet meer toe; dat we er helemaal niets aan hadden gedaan! Dat begon echt aan me te vreten en ik was er ook erg verdrietig over. Hennie was vooral lamgeslagen, kon het wel gemakkelijker loslaten.
In Pyay hebben we nog geprobeerd de politie te informeren, maar daar werden we ook niets wijzer van. Een paar vriendelijke Birmezen hebben ons nog geholpen en het hotel gebeld met de dreiging dat we de politie op ze af zouden sturen en dat ze het geld terug moesten geven, maar dat werkte natuurlijk ook niet. Al met al moest ik het toch maar gaan proberen los te laten en te gaan genieten. Niet zo heel makkelijk, maar gelukkig zag ik in Pyay ook heel veel vriendelijke en lieve mensen, en een ontspannen sfeer, dus dat werkte wel mee.
Op oudjaarsdag (dat voelt al een eeuwigheid geleden) zijn we verder gereisd naar Bagan. Het culturele hoogtepunt van Myanmar. Met duizenden eeuwenoude tempels verspreid over de stad. De reis duurde langer dan verwacht, waardoor we pas laat in de avond aankwamen in de stad. Bij het busstation aangekomen vroeg een man of we een hotel hadden gereserveerd. Eh, nee...
Nou, hij aan het bellen voor ons; geen hotel meer te krijgen! Oh jee! Gelukkig vonden we er toch nog een. Ik helemaal blij dat die man ons geholpen had dus gaf ik hem wat geld voor de belkosten. Oh ja, hij kon ons ook wel naar het hotel brengen want er was geen taxi te bekennen. Ok fijn, maar wat kost dat eigenlijk? 15000 kyat. Zo'n 13 euro, een belachelijk hoog bedrag voor Myanmar, maar ja, we moesten iets. Dus tot zo ver de hulpvaardigheid van de medemens....
Misschien klinkt het allemaal een beetje gefrustreerd en cynisch, nou, dat was ik ook!!!
Die oudjaarsnacht waren we zo moe dat we om half 12 in slaap zijn gedonderd. Toen we om 24 uur wakker van het aftellen, hebben we elkaar nog net een kus gegeven en zijn verder gaan snurken...
Gelukkig was Bagan echt geweldig! Prachtig al die tempels. Met een fiets en later met een electrisch brommertje zijn we op pad gegaan, echt super mooi!
Na een dag of 5 in Bagan zijn we met het vliegtuig naar het Inle Lake gevlogen. Dat was een belevenis! Je komt aan op het vliegveld, waar de taxi chauffeur trouwens geld moet betalen om het terrein op te mogen. En dan heb je een paar houten counters waar je een sticker opgeplakt krijgt van de betreffende vliegmaatschappij. De bagage wordt door een paar potige mannetjes naar het vliegtuig gebracht, niks geen loopband of iets dergelijks. Bij het boarden roepen ze de bestemming en wordt er een bord in de lucht gehouden, dus je moet goed opletten aangezien er heel veel vliegtuigen vertrekken, met enige vertraging.
In het vliegtuig gaat het er gelukkig allemaal erg professioneel aan toe, ik vond het best een beetje eng, vliegen in zo'n toch nog niet zo heel ontwikkeld land.
Bij het Inle Lake aangekomen moesten we eerst nog een uur met een taxi, prachtige rit door de bergen. Oh ja, een paar leuke weetjes over de Birmezen; de vrouwen hebben hun wangen ingesmeerd met een dikke laag zonnebrand, om hun huid zo lang mogelijk jong te houden, in allerlei figuren, de ober wordt geroepen met een kusgeluidje (een beetje zoals de marrokanen naar vrouwen kunnen doen;-)), de mannen dragen veelal een rok, mannen kouwen op beetlenut waardoor hun tanden helemaal rood gekleurd zijn en ze met een centenbakkes praten om het tabak niet te verliezen, in het verkeer wordt er rechts gereden, maar de auto's hebben het stuur ook aan de rechterkant. Oh ja, en er wordt heel veel gerocheld en gespuugd.
Ok, dit wordt weer een ouderwets lang verhaal, maar ik heb dan ook wat in te halen, haha!
Bij het Inle Lake hing een heerlijke sfeer, lekker laid back, ook vrij toeristisch, dus we konden weer eens spagetti eten. Maar ik ben er ook behoorlijk ziek geworden. Echt ernstige diarree en misselijk, bah! En het lullige is, dat dit de 2 weken erna zo'n beetje bleef hangen. Ik kon amper eten, had ook geen eetlust en als ik wel eetlust had, bleef het niet zitten. Niet continue gelukkig, maar het bleef een beetje sluimeren. Echt heel erg balen, want dat beinvloedt ook erg hoe je een land beleefd. En het reizen in Myanmar is toch best pittig, slechte wegen, waardoor je lang doet over relatief korte afstanden, en daar had ik eigenlijk de energie niet echt voor.
We merkten ook dat we al zoveel gezien hadden, dat we best vol zaten; het was misschien een beetje teveel van het goede.
Na het Inle Lake zijn we nog een paar dagen naar het strand gegaan in de hoop daar wat energie op te doen. Pachtige route weer, door de jungle en kleine dorpjes met houten huisjes en dan ineens is daar de zee!
Maar hoe lullig; werd Hennie daar ziek! Zijn ijzerstrerke gestel kon het ook even niet meer aan;-)
Ach, het was niet makkelijk in Myanmar, een paar dagen geleden zijn we naar Bangkok vertrokken, gelukkig hebben we niets meegekregen van de demonstraties daar. En wat was het fijn om weer in wat meer ontwikkeld gebied te zijn!
En wat betreft het communisme; je ziet er als toerist toch weinig van. Alles is voor zuid oost Aziatische begrippen wel erg duur. Een hotel kost al gauw 40 us dollar, voor ieder karwei is er een medewerker, je ziet geen enkele bedelaar of zwerver. Tja, het lijkt op veel andere soortgelijke landen, alleen dan nog niet echt ingespeeld op toeristen. Alsof ze niet goed weten wat ze met toeristen aanmoeten, dat gevoel had ik soms.
En nu dan in Hong Kong, heerlijk! 18 graden in plaats van 33, voor ons even heel fijn en ik heb meteen geen last meer van mijn darmen gehad. Ook de overgang naar het weer in Nederland zal hierdoor iets makkelijker zijn denk ik!
Vanmorgen zijn we met een minibus naar het strand gegaan, prachtig dat je meteen vanuit de drukte van de stad in het groen zit, tussen de heuvels. Oh, dat voelde zo weldadig! En heerlijk gegeten sandwiches, biefstukreepjes, Mac Donalds!! Niet alles tegelijk natuurlijk;-) Maar wat kun je dan het westerse weer waarderen!
Het voelt allemaal heel dubbel nu, we zijn er aan toe weer naar huis te gaan, maar dat betekent ook weer terug in het gewone leven. Post, poetsen, schoomaken, koken, bah bah! En over een paar weken weer werken. Aan de andere kant is het heerlijk om iedereen weer te zien! Dat vooruitzicht maakt alles goed! En we kunnen plannen gaan maken voor ons volgende avontuur;de trouwerij;-) Lijkt me ook heel bijzonder!
Hopelijk gaat het met jullie ook allemaal goed! Ik zal het snel allemaal gaan horen.
Bedankt dat jullie zo met ons hebben meegeleefd, het is echt heel leuk om alle reacties te krijgen en een beetje op de hoogte te blijven.
Voorlopig is dit het laatste verslag...
Heel veel liefs en tot snel,
Patricia en Hennie
Vanuit Hong Kong komt het allerlaatste verslag! De afgelopen weken waren erg hectisch; veel gereisd, veel gezien, veel afgezien ook...
En nu staan we aan de een na laatste avond van ons avontuur. Niet te geloven wat we allemaal gezien en beleefd hebben. En dat binnen nu en een paar weken het gewone leven weer gaat beginnen. Ieuwww, daar heb ik nog helemaal geen zin in.
Maar eerst even een paar weken terug in de tijd. Myanmar, een land waar ik erg benieuwd naar was. Spannend ook weer om zo'n onbekend land te gaan bezoeken. Een land met zo'n geschiedenis en eigenlijk nog maar kort toegankelijk voor buitenlanders. Communistisch; wat zouden we daar nog van merken? Ik was dus erg nieuwsgierig.
Onze eerste avond in Yangon begon heel ontspannen; mooie koloniale gebouwen in de wijk van het guesthouse. Onze eerste vegetable fried rice op kleine krukjes tussen de Birmezen en de vrolijke lampjes.
De volgende ochtend wilden we de bus nemen naar Pyay, een stadje tussen Yangon en Bagan in. Met als einddoel Bagan, maar we wilden de reistijd van 13-14 uur halveren, dus met een tussenstop. Na het ontbijt kwamen we terug in de kamer, en wonderlijk genoeg hadden we onze rugzakken op de kamer gelaten, met alle waardevolle spullen er in. Altijd nemen we ze mee, maar nu dus niet. We hebben het er nog wel even over gehad; maar besloten dat we ze wel heel even konden laten liggen. Terug op de kamer zag ik direct dat er iemand aan mijn tas had gezeten, er lag namelijk een briefje naast, wat er voorheen in zat. Dus ik voelde meteen onrust. Er zal toch niks weg zijn? Bij het tellen van onze dollars (in Myanmar betaal je hotels e.d. In dollars en dat moeten splinternieuwe zijn), bleken er rond de 600-800 weg te zijn. Nee toch!!!
Ik naar de receptie waar een jonge jongen zat, met het idee dat hij de enige kon zijn geweest die het geld had gepakt, maar ja, je kunt niets bewijzen en ik voelde me zo stom dat we onze tassen hadden laten liggen. En ik zei dat er geld weg was. Hij keek me zo dom aan, met in mijn ogen een zeer triomfantelijke blik in zijn ogen, ik wist gewoon niet wat te doen. Een enorme scene trappen, politie erbij halen met wie weet wat voor gevolgen? Ik wist het niet. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn vertrokken zonder actie te hebben ondernomen. En naarmate de busrit vorderde, werd ik me toch kwaad en gefrustreerd! Dat iemand al dat geld had gestolen deed er op een bepaald moment bijna niet meer toe; dat we er helemaal niets aan hadden gedaan! Dat begon echt aan me te vreten en ik was er ook erg verdrietig over. Hennie was vooral lamgeslagen, kon het wel gemakkelijker loslaten.
In Pyay hebben we nog geprobeerd de politie te informeren, maar daar werden we ook niets wijzer van. Een paar vriendelijke Birmezen hebben ons nog geholpen en het hotel gebeld met de dreiging dat we de politie op ze af zouden sturen en dat ze het geld terug moesten geven, maar dat werkte natuurlijk ook niet. Al met al moest ik het toch maar gaan proberen los te laten en te gaan genieten. Niet zo heel makkelijk, maar gelukkig zag ik in Pyay ook heel veel vriendelijke en lieve mensen, en een ontspannen sfeer, dus dat werkte wel mee.
Op oudjaarsdag (dat voelt al een eeuwigheid geleden) zijn we verder gereisd naar Bagan. Het culturele hoogtepunt van Myanmar. Met duizenden eeuwenoude tempels verspreid over de stad. De reis duurde langer dan verwacht, waardoor we pas laat in de avond aankwamen in de stad. Bij het busstation aangekomen vroeg een man of we een hotel hadden gereserveerd. Eh, nee...
Nou, hij aan het bellen voor ons; geen hotel meer te krijgen! Oh jee! Gelukkig vonden we er toch nog een. Ik helemaal blij dat die man ons geholpen had dus gaf ik hem wat geld voor de belkosten. Oh ja, hij kon ons ook wel naar het hotel brengen want er was geen taxi te bekennen. Ok fijn, maar wat kost dat eigenlijk? 15000 kyat. Zo'n 13 euro, een belachelijk hoog bedrag voor Myanmar, maar ja, we moesten iets. Dus tot zo ver de hulpvaardigheid van de medemens....
Misschien klinkt het allemaal een beetje gefrustreerd en cynisch, nou, dat was ik ook!!!
Die oudjaarsnacht waren we zo moe dat we om half 12 in slaap zijn gedonderd. Toen we om 24 uur wakker van het aftellen, hebben we elkaar nog net een kus gegeven en zijn verder gaan snurken...
Gelukkig was Bagan echt geweldig! Prachtig al die tempels. Met een fiets en later met een electrisch brommertje zijn we op pad gegaan, echt super mooi!
Na een dag of 5 in Bagan zijn we met het vliegtuig naar het Inle Lake gevlogen. Dat was een belevenis! Je komt aan op het vliegveld, waar de taxi chauffeur trouwens geld moet betalen om het terrein op te mogen. En dan heb je een paar houten counters waar je een sticker opgeplakt krijgt van de betreffende vliegmaatschappij. De bagage wordt door een paar potige mannetjes naar het vliegtuig gebracht, niks geen loopband of iets dergelijks. Bij het boarden roepen ze de bestemming en wordt er een bord in de lucht gehouden, dus je moet goed opletten aangezien er heel veel vliegtuigen vertrekken, met enige vertraging.
In het vliegtuig gaat het er gelukkig allemaal erg professioneel aan toe, ik vond het best een beetje eng, vliegen in zo'n toch nog niet zo heel ontwikkeld land.
Bij het Inle Lake aangekomen moesten we eerst nog een uur met een taxi, prachtige rit door de bergen. Oh ja, een paar leuke weetjes over de Birmezen; de vrouwen hebben hun wangen ingesmeerd met een dikke laag zonnebrand, om hun huid zo lang mogelijk jong te houden, in allerlei figuren, de ober wordt geroepen met een kusgeluidje (een beetje zoals de marrokanen naar vrouwen kunnen doen;-)), de mannen dragen veelal een rok, mannen kouwen op beetlenut waardoor hun tanden helemaal rood gekleurd zijn en ze met een centenbakkes praten om het tabak niet te verliezen, in het verkeer wordt er rechts gereden, maar de auto's hebben het stuur ook aan de rechterkant. Oh ja, en er wordt heel veel gerocheld en gespuugd.
Ok, dit wordt weer een ouderwets lang verhaal, maar ik heb dan ook wat in te halen, haha!
Bij het Inle Lake hing een heerlijke sfeer, lekker laid back, ook vrij toeristisch, dus we konden weer eens spagetti eten. Maar ik ben er ook behoorlijk ziek geworden. Echt ernstige diarree en misselijk, bah! En het lullige is, dat dit de 2 weken erna zo'n beetje bleef hangen. Ik kon amper eten, had ook geen eetlust en als ik wel eetlust had, bleef het niet zitten. Niet continue gelukkig, maar het bleef een beetje sluimeren. Echt heel erg balen, want dat beinvloedt ook erg hoe je een land beleefd. En het reizen in Myanmar is toch best pittig, slechte wegen, waardoor je lang doet over relatief korte afstanden, en daar had ik eigenlijk de energie niet echt voor.
We merkten ook dat we al zoveel gezien hadden, dat we best vol zaten; het was misschien een beetje teveel van het goede.
Na het Inle Lake zijn we nog een paar dagen naar het strand gegaan in de hoop daar wat energie op te doen. Pachtige route weer, door de jungle en kleine dorpjes met houten huisjes en dan ineens is daar de zee!
Maar hoe lullig; werd Hennie daar ziek! Zijn ijzerstrerke gestel kon het ook even niet meer aan;-)
Ach, het was niet makkelijk in Myanmar, een paar dagen geleden zijn we naar Bangkok vertrokken, gelukkig hebben we niets meegekregen van de demonstraties daar. En wat was het fijn om weer in wat meer ontwikkeld gebied te zijn!
En wat betreft het communisme; je ziet er als toerist toch weinig van. Alles is voor zuid oost Aziatische begrippen wel erg duur. Een hotel kost al gauw 40 us dollar, voor ieder karwei is er een medewerker, je ziet geen enkele bedelaar of zwerver. Tja, het lijkt op veel andere soortgelijke landen, alleen dan nog niet echt ingespeeld op toeristen. Alsof ze niet goed weten wat ze met toeristen aanmoeten, dat gevoel had ik soms.
En nu dan in Hong Kong, heerlijk! 18 graden in plaats van 33, voor ons even heel fijn en ik heb meteen geen last meer van mijn darmen gehad. Ook de overgang naar het weer in Nederland zal hierdoor iets makkelijker zijn denk ik!
Vanmorgen zijn we met een minibus naar het strand gegaan, prachtig dat je meteen vanuit de drukte van de stad in het groen zit, tussen de heuvels. Oh, dat voelde zo weldadig! En heerlijk gegeten sandwiches, biefstukreepjes, Mac Donalds!! Niet alles tegelijk natuurlijk;-) Maar wat kun je dan het westerse weer waarderen!
Het voelt allemaal heel dubbel nu, we zijn er aan toe weer naar huis te gaan, maar dat betekent ook weer terug in het gewone leven. Post, poetsen, schoomaken, koken, bah bah! En over een paar weken weer werken. Aan de andere kant is het heerlijk om iedereen weer te zien! Dat vooruitzicht maakt alles goed! En we kunnen plannen gaan maken voor ons volgende avontuur;de trouwerij;-) Lijkt me ook heel bijzonder!
Hopelijk gaat het met jullie ook allemaal goed! Ik zal het snel allemaal gaan horen.
Bedankt dat jullie zo met ons hebben meegeleefd, het is echt heel leuk om alle reacties te krijgen en een beetje op de hoogte te blijven.
Voorlopig is dit het laatste verslag...
Heel veel liefs en tot snel,
Patricia en Hennie
-
18 Januari 2014 - 14:53
Lonneke:
Wat een verhaal weer! Ik vroeg me al af of alles goed ging, zo lang geen update. Maar met alle avonturen hebben jullie daar natuurlijk geen tijd voor gehad.
Wat balen van jullie gestolen geld zeg! Gelukkig staan er een hoop mooie herinneringen tegenover.
He, het eind in zicht zeg, wat jammer! Hoop dat jullie wel nog even de tijd en rust hebben om je voor te bereiden op het leven van alle dag.
Maar eerst: het is nog vakaaaantie!
Zal wel blij zijn als ik je weer zie, patries. Uitgebreid bijkletsen. Xx -
18 Januari 2014 - 16:45
Sandra:
Hellouw....
Wauw...wat heb ik weer genoten van jullie verhaal. Bedenk me net dat ik deze verhalen wel ga missen. Misschien moet je je verhalen gewoon blijven op schrijven. Wat is de tijd omgevlogen. De weeromslag zal wel meevallen. Het lijkt hier wel lente. Dubbele teperaturen en.....zon. geniet van jullie laatste uren daar, goede reis terug en tot heel snel X -
18 Januari 2014 - 17:48
Joyce Brekelmans:
Je schreef laatst al dat je, net als ik, niet lekker was en dat je vermoede dat al die indrukken van jullie reis daar een grote rol in speelde. Ik heb er alleen door mijn chaos niet meer op gereageerd, sorry :( Jammer van het geld, zo zie je maar dat je dus nooit "even" je spullen onbeheerd achter kunt laten. Terwijl jullie je kamer waarschijnlijk netjes op slot gedaan hadden. Bah...............
Hoop dat jullie nog volop zullen genieten van jullie laatste dagen daar en ik ben super blij dat ik jullie binnenkort weer eens 'live' kan zien.
Alvast een hele dikke digitale zoen en een een veilige terugreis! XXXXXXXX
-
18 Januari 2014 - 19:52
Vera:
Heerlijk verslag weer... maar ben ook benieuwd naar je verhalen "live". Geniet nog maar lekker lang na met z'n tweetjes! -
19 Januari 2014 - 10:06
Josette:
Fijn om weer van jullie te horen en wat een reis inderdaad! Jammer van het geld en de darmpjes, maar ik weet zeker dat de mooie herinneringen winnen. Kan me voorstellen dat je na zo'n avontuur met zijn 2-en moeite hebt om weer aan het leven van alledag te beginnen...., blij dat jullie wel terugkomen en niet besloten hebben ergens te blijven. Prachtig verslag weer van het laatste gedeelte, weer een heel andere wereld zo te merken.
Geniet nog van de laatste weken, ik heb in ieder geval genoten van jullie
Liefs, Josette -
19 Januari 2014 - 18:43
Zusje:
Wat een mooi verslag weer zus met veel hoogtepunten maar ook wat dieptepunten :-(
Ik ben in ieder geval verschrikkelijk blij dat ik je morgen weer in mijn armpjes kan sluiten!!
Ik kan niet wachten!!
Tot morgen lieve zus en onzen lieve Hennie's!! Xx -
19 Januari 2014 - 18:44
ArpA:
Jeetje wat een verhaal, gelukkig was het vervelende op het laatst van jullie reis .
Ik zal de verhalen missen -
19 Januari 2014 - 19:23
Lonneke Ernes:
Dikke dikke kus X
-
02 Februari 2014 - 15:08
Ruben & Marianne:
Ha Patricia en Hennie,
Ruben en Marianne 'uit Murchison' hier! Hoe gaat het? Weer geacclimatiseerd thuis?
Wat leuk om te lezen over jullie reis. Mynmar was zoals ik het lees wel een heftige en bijzondere ervaring. Toevallig hebben wij onlangs tickets gekocht naar Mandelay. We zullen netjes onze waardevolle spullen bij ons dragen. Andere tips, zowel praktisch als wat betreft bezienswaardigheden, zijn van harte welkom!
Groetjes!
-
22 Februari 2014 - 10:47
Ruben & Marianne:
Hoi Patricia en Hennie,
Nog bedankt voor jullie berichtje, we hebben echt genoten van Myanmar! We hadden graag hoteltips gehad, maar helaas hadden we in Myanmar amper goed werkend internet waardoor we niet op jullie site konden posten. Onze avonturen zijn te lezen op de website;)
Halleekes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
